گویند شبی خیام نیشابوری روی مهتابی مشغول باده گساری بوده. ناگاه باد تندی وزیدن می گیرد و کوزه ی شراب روی زمین می افتد و می شکند و انوقت خیام بر اشفته به خدا می گوید:

  ابریق می مرا شکستی ربی                                               بر من در عیش را ببستی ربی
  من می خورم و تو می کنی بد مستی                                 خاکم به دهن مگر تو مستی ربی؟

  خدا او را غضب می کند. صورت خیام سیاه می شود و دوباره می گوید:

  ناکرده گناه در جهان کیست؟ بگو                                            ان کس که گنه نکرده چون زیست بگو
  من بد کنم و تو بد مکافات دهی                                             پس فرق میان من و تو چیست؟ بگو!

  خدا هم او را میبخشد و رویش درخشیدن می گیرد و قلبش روشن می شود. بعد می گوید:
  «خدایا مرا بسوی خودت بخوان!» ان وقت مرغ روح از بدنش پرواز می کند........

جالب ترین شعری بوده که شنیدم امیدوارم خوشتون بیاد...